منتظِر در لغت به معنی درنگ كننده و چشم به راه و در اصطلاح به کسی گفته می شود كه در انتظار كسي يا چيزي است.
امّت اسلامی در برخی روایات به عنوان امّت «منتظِر» نامیده شده است؛ چون همیشه آن ها در انتظار مهدی موعود (علیه السّلام) به سر می برند.
امام صادق (علیه السّلام) به ابوبصیر در ضمن روایتی در این باره می فرمایند:
« يا ابا بَصير! طوبى لِشيعَهِ قائِمَنا المُنْتَظِرين لِظُهُورِهِ فى غَيْبَته وَ المُطيعينَ لَهُ فى ظُهُورِهِ،اوُلئِکَ
اَوليّاء اللّه الَّذينَ لاخَوْفَ عَلَيهِم وَ لاهُم يَحزَنُون ؛ ای ابوبصیر! خوشا به حال شیعیان وپیروان قائم
ما اهل بیت؛ چون آن ها در زمان غیبت اومنتظر ظهور او هستندو وقتی آن حضرت ظهور نماید
در زمان ظهورش مطیع و فرمان بردار او خواهند بود. آنان اولیای خدایند و هیچ ترس و اندوهی
بر آن ها وجود ندارد».
در بسیاری دیگر از روایات و تعابیر دعاها، از خود امام زمان (علیه السّلام) نیز با لقب «منتظِر» یاد شده است. به عنوان مثال در دعای روز عید فطر عبارتی به این صورت به چشم می خورد:
« اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلی وَلیِّکَ المُنْتَظِر امرَک، المُنْتَظِر لِفَرَجِ اَولِیائِکَ… ؛ بارخدایا! بر ولیّ خودت درود بفرست؛ آن ولی که منتظِر فرمان توست و همواره در آرزوی گشایش کار دوستان تو در حال انتظار به سر می برد».
بر این اساس، هم امام و هم امّت، هر دو منتظِرند. امّت در انتظار امام خود است و می خواهد هر چه زودتر او از پس پرده غیب به در آید و راه نجات از نابسامانی ها را به انسان بیاموزد و امام نیز در حال انتظار به سر می برد، تا اجازه ظهورش فرا رسد، و انقلاب حیات بخش خود را آغاز کند و به آرمان های انبیا و اولیاء که ستمگران در طول تاریخ بشریّت مانع تحقّق آن ها شده اند، جامع عمل بپوشانند.
یکی دیگر از لقب های معروف حضرت مهدی (علیه السّلام) «منتظَر» می باشد. یعنی کسی که دیگران در انتظار او باشند. امام عصر (علیه السّلام) را از آن جهت منتظَر می نامند که شیعیان در انتظار او به سر می برند، تا پس از اذن ظهور پیدا کردن آن حضرت از طرف خداوند متعال، به یاری او بشتابندو اورا در فراهم ساختن زمینه ی تشکیل حکومت عدل الهی، برچیدن بساط ظلم و نابسامانی از سرتا سر عالم، برقراری صلح و امنیّت واقعی که آرزوی همیشگی انسان درطول تاریخ بوده است، یاری کنند.
منتظِر
